Styl Wu Tai Chi (taijiquan, t’ai chi ch’uan), zapoczątkowany przez mistrza Wu Yuxiang (1812-1880), bywa też nazywany stylem Hao, od nazwiska jednego z wybitnych przedstawicieli – Hao Weizhena (1842-1920), który bardzo przyczynił się do popularyzacji tego stylu Tai Chi.
1. Zwartość pozycji Tai Chi stylu Wu
Formy uprawianych obecnie odmian taijiquan dzieli się zwykle na warianty określane jako dajia – wielka rama, zhongjia – średnia rama, xiaojia – mała rama, w zależności od zamaszystości ruchów i długości pozycji.
Styl Wu określany jest jako xiaojia – mała rama. Pozycje są zwarte, a ruchy krótkie, subtelne. Stosuje się jednak zasadę rozpoczynania nauki od nieco dłuższych pozycji i bardziej rozciągniętych ruchów, by wysubtelnić je na kolejnych etapach nauki. Można powiedzieć, że rozpoczyna się od zhongjia – średniej ramy, a dopiero później przechodzi do bardziej wyrafinowanej xiaojia.
2. Obroty tułowia na „pełnej” nodze
W wielu odmianach taijiquan, obroty tułowia następują podczas przenoszenia ciężaru z nogi na nogę i obraca się noga „pusta”. W stylu Wu obroty te następują z wykorzystaniem pięty „pełnej” (bardziej obciążonej nogi), ze stopą, nogą i tułowiem obracającymi się jako całość. Gdy ćwiczy się na ziemi lub murawie, wykonanie formy pozostawia charakterystyczne ślady, określane jako „kwiaty śliwy spadłe na ziemię” (luo di meihua).
3. Akumulacja i emisja ukryte wewnątrz
Wykonanie formy powinno być jak płynąca woda lub obłoki przesuwające się po niebie, nieprzerwane, jak wielka rzeka. Akumulacja i emisja energii powinny być przez większość czasu „ukryte wewnątrz” i „nie ujawniane na zewnątrz”.
4. Przewaga nad przeciwnikiem poprzez opanowanie „ścieżek siły”
W tui shou w stylu Wu Tai Chi unika się stosowania brutalnej siły i nie podkreśla się użycia tzw. technik, a raczej umiejętne użycie tzw. ścieżek siły – subtelnych mechanizmów generowania siły i oddziaływania z siłą przeciwnika. Czyli bez przeciwstawiania się sile siłą, ale i bez zrywania kontaktu, zachowując kontakt i „lgnięcie”, tak by „wciągnąć przeciwnika w pustkę”. Opiera się to na umiejętnościach „słuchania siły” i „rozumienia siły”. Słuchanie oznacza tutaj odczuwanie siły przeciwnika, jej źródła i kierunku działania, a także zmian tej siły. Tak zwane rozumienie oznacza umiejętności dostosowania swojego działania, by wykorzystać utratę równowagi przeciwnika, jego usztywnienie i utratę mobilności, utratę możliwości ofensywnego działania.
5. Przywiązywanie wagi do wymogów zachowania się ciała (shenfa Tai Chi stylu Wu)
Opanowanie właściwego zachowania ciała i jego części jest kluczowe w Tai Chi stylu Wu. Inaczej praca włożona w ćwiczenie nie przyniesie wyraźnych efektów, a nawet przy błędnym ćwiczeniu może przynieść negatywne skutki zdrowotne. Spełnienie tych wymogów jest niezbędne dla pełnej, harmonijnej integracji pracy umysłu i ciała. Wówczas dysponujemy gotową do użycia siłą we wszystkich kierunkach (zhicheng bafang – „podparcie w ośmiu płaszczyznach”), ciało jak układ „pięciu łuków”, akumulowanie siły jak „napinanie łuku”, emisja siły jak „wypuszczanie strzały z łuku”. Opanowanie shenfa nie jest łatwe i wymaga nauki pod kierunkiem kompetentnego nauczyciela. Nauka odbywa się stopniowo, etap po etapie.
6. Znaczenie treningu wewnętrznego
Praca wewnętrzna prowadzi ruch zewnętrznej formy. Na początku zaczyna się od prostych ćwiczeń, w tym pozycji zhan zhuang. Po opanowaniu ruchów formy, odpowiedniej pracy ciała, praca wewnętrzna zaczyna stopniowo przenikać całe wykonanie formy.
Andrzej Kalisz
Na podstawie opisów Tai Chi stylu Wu przedstawicieli linii przekazu mistrza Zhai Weichuan
