W jednym z wywiadów Krystyna Mazurówna na pytanie po co człowiekowi taniec, odpowiedziała “Jest to forma wyrazu. Albo się umie rysować, albo śpiewać, albo się nic nie umie i wtedy zostaje się tancerką”. A dla tych którzy nie umieją nawet tańczyć pozostaje tai chi.
Niektórzy wybierają jogę, ale to takie nieestetyczne… te wychudzone, nienaturalnie poskręcane ciała mistrzów. To nie dla mnie. A tai chi jest ładne, takie artystyczne. Kolorowe, powiewne stroje, powolne, łagodne ruchy a do tego sztuka walki. Miód i cukierek ;)
I dla mnie tai chi przede wszystkim jest Sztuką, nie tylko sztuką walki, bo to wycinek, ale właśnie Sztuką przez duże S.
Oczywiście nie chodzi mi o to co widać na zewnątrz, ale o to co można poczuć podczas ćwiczeń. Mi zdarza się poczuć artystą. Wewnętrznym artystą, a również odbiorcą tego co tworzę – można się zachwycić. I to tyle bajek, bo przecież nikt nie poczuje tego tak jak ja, każdy ma swoją wrażliwość i swoje odczucia. Za to każdy może poczuć zmęczenie, zobaczyć mroczki przed oczami, poczuć mokre od potu ubranie, drgające ze zmęczenia mięśnie – dla tego też warto ćwiczyć tai chi.
Przy tym wszystkim poprawa zdrowia to już tylko skutek uboczny.
Chociaż tu potrzebne są do spełnienia pewne warunki. Konieczny jest dobry instruktor (ja miałem szczęście spotkać takich), co nie koniecznie musi oznaczać że jest mistrzem lub ekspertem i za takiego jest uważany. Spotkałem również instruktorów którzy popełniali błędy i dzięki nim nauczyłem się wypełniać drugi z warunków, którym jest obserwacja swojego ciała i wyciąganie wniosków, dostosowanie ćwiczeń do swoich możliwości.
Jest ponad 1500 znaków, nie muszę już pisać ;) to biorę się za coś co lubię czyli za tai chi.
A jak opanuję tai chi, to może spróbuję kiedyś potańczyć …
J.